Zaczynasz przygodę z nową ekipą, którą chcesz zintegrować, ale nie masz pomysłu, jak zrobić to bez wyciągania karty "będziemy się sobie zwierzać, choć się nie znamy"? A może praca w parach, która przy okazji uświadamia, jak różnie możemy odbierać świat?
1. Poproś ekipę o dobranie się w pary zaznaczając, żeby przy wyborze partnera/partnerki kierować się zasadą "z tą osobą wiemy o sobie najmniej- czas nieco lepiej się poznać". Wytłumacz, że praca z kimś z kim już się znamy, może okazać się banalnie prosta i po prostu nudna. A tu chodzi przecież o wyzwanie dla szarych komórek i zabawę.
2. Poproś, aby w ramach duetów uzgodniono kto będzie w "grupie niebieskiej", a kto w "grupie zielonej" (bez wprowadzania nazw typu jedynki, dwójki, które mogłyby sugerować, że ktoś liczy się bardziej).
3. Wręcz wszystkim przygotowane wcześniej ramki oraz pisaki.
4. Poproś o to, aby ekipa stanęła w dwóch grupach- niebieskiej i zielonej. Poinformuj, gdzie dana grupa będzie pracować (np. w szkole: grupa zielona- korytarz, grupa niebieska- sala lekcyjna; albo w Centrum Sztuki Galeria EL: grupa niebieska- Prezbiterium, grupa zielona- Nawa Główna).
5. Wytłumacz, jakie jest zadanie.
Znajdź w swoim otoczeniu coś ciekawego, coś co Cię przyciąga.
Spójrz na ten obiekt przez ramkę umieszczając go w jej centrum.
Zastanów się, jakie są cechy szczególne obiektu, pomyśl z czym Ci się kojarzy.
Następnie opisz obiekt, ale nie rób tego wprost. Jeśli Twoją uwagę zwróciło gniazdko od kontaktu, nie pisz, że widzisz gniazdko od kontaktu.
Pobaw się w skojarzenia: "świński ryjek", "dziwna buźka z pustym spojrzeniem".
Pomyśl, jakie są Twoje doświadczenia z tym obiektem i opisz je. Np.: "zakazany"; "moje palce zawsze były go ciekawe i zawsze przed nim ostrzegane", "zakaz rodzicielski", "źródło mocy", "niech stanie się jasność", "paliwko", "strumyczek".
Dodaj jakiś trop o miejscu w którym obiekt się znajduje, np. "niemal upadły", "przyziemny", "tuż nad podłogą", "elektryczny Ikar".
Możesz spróbować formy wiersza lub udawania, że jesteś danym obiektem i mówić w jego imieniu (tak, jak to zrobiła jedna z uczestniczek warsztatów Twórcze Spotkania w CS Galeria EL pisząc "Leżę w błękicie...").
6. Daj uczestnikom 15 minut na znalezienie obiektu i opisanie go na ramce.
7. Po 15 minutach ponownie zbierz całą ekipę.
8. Poproś osoby pracujące w parach, aby wymieniły się ramkami i ruszyły na poszukiwania. Poinformuj, że mają na to 10 minut. W tym czasie każdy szuka obiektów kierując się wskazówkami zapisanymi na ramce. Jeśli ktoś uważa, że go znalazł- daje o tym znać swojej osobie z pary i dostaje informację zwrotną tak/nie. Tak, to jest ten obiekt. Nie, szukaj dalej.
9. Kiedy minie 10 minut, zwołaj wszystkich i poproś, aby rękę podniosły osoby, którym udało się znaleźć obiekt. Nie zdziw się, jeśli takich osób nie będzie wiele. Poinformuj ekipę, że rzadko zdarza się, aby wszyscy uczestnicy i uczestniczki bezbłędnie wytypowali odpowiedzi.
10. Zdradź im, że w tym zadaniu WŁAŚNIE O TO CHODZI. Nie o znalezienie obiektu, a o zrozumienie, że każdy z nas widzi otaczający nas świat inaczej. Jeśli to sobie uświadomimy i zapamiętamy, możemy się szybko nauczyć podchodzenia do drugiego człowieka bez filtrowania go przez pryzmat naszych doświadczeń. PLUS: tacy są właśnie artystki i artyści. Nie tylko widzą świat "inaczej" (wg mnie- często wyraźniej), ale mają odwagę, pomysł i umiejętności, aby to pokazać poprzez swoją twórczość. Dlatego sztuka jest tak różnorodna, ale równocześnie i z tematami/wątkami, które przewijają się przez wieki.
12. Na koniec poproś, aby pary wymieniły się ramkami "na pamiątkę", aby już nie zapomnieć, jak fascynująco różni potrafimy być i jakie może to być inspirujące.
Twoja Helen
Ps. To ćwiczenie jest kolejnym z poznanych na warsztatach z prof. Marią Parczewską. To ona jest autorką ramkowego pomysłu, który przerobiłam na potrzeby własnych warsztatów.
#integracja #jakzintegrowacgrupe #warsztaty #warsztatydlamlodziezy #warsztatdladoroslych #dodziela #sztukawidzenia #sztukapatrzenia #jakwidzainni #kulturalnaagentka
Komentarze