Każdy z uczestników losuje kilka kart — nie podglądamy, nie wybieramy! Los decyduje, z jakimi barwami przyjdzie nam się zmierzyć. A potem zaczyna się prawdziwa zabawa w detektywa: zadaniem jest znaleźć w otaczającej przestrzeni (czy to sala szkolna, warsztatowa, czy wystawa w galerii) obiekty w identycznym lub maksymalnie zbliżonym odcieniu.
Kiedy uda się namierzyć kolorystycznego bliźniaka, robimy zdjęcie — najlepiej z kartą Pantone w kadrze, żeby było jasne, z czym porównujemy. Nie chodzi o perfekcję, ale o czujne oko. Nagle okazuje się, że z pozoru bure krzesło ma w sobie tony oliwki, a zasłona, którą mijaliśmy od lat bez refleksji, idealnie pasuje do ciepłego beżu „Buttermilk 13-0915”.
Ta prosta gra świetnie rozwija wrażliwość na niuanse. Uczy, że kolor to nie tylko „zielony” czy „czerwony” — to cała gama odcieni, które nabierają sensu dopiero, gdy zaczniemy się im uważnie przyglądać. Spostrzegawczość rośnie z każdą rundą, a uczestnicy często zauważają coś zaskakującego: rzeczy, które wcześniej wydawały się jednolite, nagle okazują się patchworkiem barw i tonów.
Na koniec można zrobić mini wystawę z tych zdjęć albo urządzić głosowanie: komu udało się znaleźć najwierniejszy kolorowy sobowtór? A może ktoś trafił na zaskakujące zestawienie, które warto zapamiętać na przyszłość, np. do stworzenia własnej palety malarskiej, moodboardu czy wystroju pokoju?
To tylko jeden z wielu sposobów na to, jak dzięki prostemu narzędziu, jakim są karty Pantone, można ćwiczyć oko, bawić się kolorem i budować swoją wrażliwość wizualną — bez względu na wiek czy doświadczenie.
Barwnych poszukiwań!
Twoja Helen
Komentarze